Bleeeergh!!

Was gister even druk en belangrijk met het maken van een moodboard voor de nieuwe woonkamer van juf M. Juf M vroeg mij eens te kijken in haar huis. Het was een chaos zei ze. Niet leuk, gezellig, rustig, of stoer. En laat ze dat nou allemaal willen. Waarom vraag je mij dan, vroeg ik nog? Omdat ik t wil zoals jij t hebt. Oh, easypeasy. Want als ze me had gevraagd een ensemble in geel blauw en rood te maken was ik afgehaakt. Ik kan maar 1 truukje, en dat is hoe mijn huis is opgeklust. En ook dat heb ik niet eens helemaal zelf bedacht.

Dus ik slingerde wat revolutionaire termen de ruimte in (gasbuizen voor de gordijnen, zwarte muur hier, 200 jaar oud kastje met oma beits kleur matgrijs verven). En ze verblikte niet (hoe is t mogelijk), dus bood ik aan een moodboard te maken. Voor de minder visueel ingestelden onder ons wordt t plaatje van je nieuwe kamer dan wat tastbaarder. Maar wat een overmoed, ik heb nog nooit zo'n ding gemaakt, mijn netvlies is mijn sfeerbordje. Dus gister knipte, surfde en plakte ik van 9 tot 5. Eindresultaat was niet helemaal bevredigend, maar ik was een eindje op weg. Nu maar kijken of Juf M en haar man niet wit wegtrekken bij t zien van t resultaat, vrijdag.

Dus dat was leuk. Maar toen kwam vandaag. Woensdag. De ochtend was leuk, er waren wat koffiedrinkers, schilderes I kwam nog langs (ohhh, daar voel ik een blog over opkomen...) maar dan komt de middag. En in de middag wordt er paard gereden. Was dat maar t enige. Want dat paard moet worden opgetuigd. En wel door F. Met hulp van de one and only....mama! De hulp van deze mama bestaat uit aan de zijlaan bevelen en aanmoedigingen schreeuwen. Want deze mama... is eigenlijk erg bang voor paarden. Ik vind er niks aan, ik wil een balletmeisje!!! Maar paarden, brrrr. Als ze met zo'n groot lodderoog opzij loeren naar mijn kind. En dan hun grote gele tandenmond ontbloten (mondhygieniste is geen overbodige luxe hier). En dan dat ingewikkelde gedoe met al die riemen, riempjes, onderdekjes, zadels en stijgbeugel-toestanden. Eerst moet de warmtedeken af, dan moet ie geroskamd, dan geborsteld. Dan de hoeven uitgekrabt. In het kwartier dat dit duurt heeft t paard mijn kind al zeker 10 keer een nare breuk kunnen trappen. Als je dat hebt overleefd moet het zadel op. Dat moet met een riem om zijn buik gesjord, aansingelen heet dat. En dat is wat!! Dat paard wil dat namelijk niet. Die staat rustig vieze stro te knagen en wil geen gedoe aan zijn kop, euh hoofd. Dus zet dat paard zijn buik uit. Waardoor het riempje op gaatje 5 dicht kan. En als dat paard, met jouw gouden last, in de bak galloppaart peert, dan houdt dat kreng zijn buik in. Met als gevolg dat de riempjes te los zitten en je kind als zoutzak van links naar rechts glijdt. 1000 doden sterf ik. Oh ja, en bij dat aansingelen kan ie ook nog eens venijnig naar achter bijten. En bij hoefkrabben achteruit trappen. Dan moet het bit in de mond, waaraan de teugels zitten. Dat behoeft een geheel eigen blog, met vingers achterin de mond e.d. Heerlijk, zo'n paardrijmiddag. Het manege personeel is bij deze voorbereidings acties altijd miraculeus afwezig. Er loopt 1 meisje rond, maar die moet 10 paardenmeisjes helpen, dus vang haar maar eens. In de bak (daar wordt gereden) moeten die meisjes op die hoge paarden klimmen, middels een keukenkrukje. En de een na de ander vertrekt al bokkend (paard gooit kont omhoog) of steigerend (paard gooit voorkant omhoog). Vandaag was er 1 die deed allebei tegelijk. Het leek of ie als een helicopter opsteeg. F heeft van mij een bodyprotector gekregen, een harnasje dat je lijfje beschermt bij afwerpen. Maar die wil ze niet aan. Niet cool.

Na een uur heb je een zwetend kind terug. En ben je het gevoel in je voeten kwijt, want manege = koud. Met een beetje geluk moet t peerd dan nog afgezadeld. En weer geborsteld. Vandaag stond er een opgewonden vrouw te wachten tot ze het peerd van vriendin A kon overnemen. Ze ging er niet op rijden, maar mocht 'de staart' wassen. In de 'wasstraat'. Welk een ongekende jolijt, ze trappelde bijna van blijdschap. Ik heb t resultaat niet afgewacht, maar de verwarming en stoelverwarming op 80 gezet en ben naar de eerste de beste koffiezetster (vriendin I) gescheurd. Ff niks meer.

Nu is t tijd voor de kookhilariteit. Maar lief zit bij de man in Maassluis en eet niet mee. En hopelijk komt daar eens goed nieuws vandaan. Want eerlijk is eerlijk, dit stressnivo, dat nu al een jaar of 5 konstant is, gaat mij in elk geval wat opbreken.

Morgen weer vrolijk?