woensdag 20 april 2011

Jinx?


Ik moet t misschien niet schrijven want alles wat je zegt roep je af over jezelf, of als je t niet schrijft roep je t af, iets met af... afkloppen in elk geval. Maar er komt een vakantie aan... ik zeg niet wanneer, hoe lang en waar, want wie weet hoe cybercrime werkt en straks staan er 10 mensen met een koevoet op mijn oprit. Maar het is gepland, het is betaald. De vrije tijd is ook ingepland. Maaaaaaaar..... Lief moet daar zuur voor bijten. Die krijgt namelijk de hele wereld en z'n zus over zich heen met dingen die nog even moeten voor die vakantie. En mensen die nog paniek gaan schoppen die helemaal niet nodig is en zeker niet nu. Ik heb lief deze week 2 uur wakker gezien. Maar dat lag ook aan mij...

Na het kappersdrama vrijdag met G was ons geen rust gegund, want vanaf 23 uur was het brokjes schrapen bij t mannetje. Drie bedden heeft ie onder gespuugd, en hij bleef tot 4 uur bezig. De volgende dag waren G en zijn mama niet in een goeie bui. Smiddags dacht lief (die smorgens ging paardrijden in een fietshelm en golfbroek) nog iets leuks te doen met F en vriendin T, maar mijn oorwurm gezicht gooide roet in t eten. Toen ging hij dus wat leuks doen met F, vriendin T en G met t kapotte oor. Zondag ging op aan fietsen en werken en toen was t maandag. Maandagavond (lief was natuurlijk niet thuis) dacht ik al iets te voelen rommelen in de buik en snachts was t bal. Alles eruit. Hoera. Dat werd een ding dat de hele dinsdag en de dinsdagnacht doorduurde, inclusief koorts en grieppijnen. Woensdag was ik 56,5 kilo, Hoera zou je zeggen, maar ik kon niet rechtop staan. En ohja, toen ik me dinsdag middag uit bed hees om 3 uur om kids op te vangen, viel me op dat poes F ook niet op was geweest vandaag. Toen ik hem uit de mand lokte bleek hij ook nauwelijks te kunnen staan. Hoe, wie wat waar? Geen idee, maar toch de dokter gebeld. In draf met zwak lijf, hopende dat alles binnen bleef, poes en kids naar dokter. Na 5 rontgenfoto's bleek hij nix te hebben gebroken. Maar hij is waarschijnlijk wel aangereden en dus stijf en bont en blauw. Ohja, hij had ook koorts. Een antibioticum en ontstekingsremmer rijker en 114 euro lichter gingen we naar huis. Even ging ik buiten zitten (het schijnt zomer te zijn geworden, ik lag in bed, zonde!) en klapte de parasol uit. Er rolde een wesp op mijn hoofd, aargh!! Wesp weggejaagd, maar de parasol wilde niet open en de wesp bleef terugkomen. Wespengifspuit gehaald en wesp belaagd, toen had ik wat meer tijd te kijken wat er aan de hand was. Blijkt die wesp bezig te zijn geweest een nest te bouwen!!! In de gaatjes die bedoeld zijn voor het staafje dat de parasol omhoog houdt had ie smerige smurrie gestopt. Dat moest ik er met een spijker uittimmeren.Zo vast zat t. Gelig stof in brokjes (hmmm brokjes, pas nog gezien) viel op de grond. Brokjes en parasol volgespoten met wespgif en maar weer naar binnen.

En dus denk ik nu: mogen we het dan nu gehad hebben? Of jinx ik die vakantie plannen dan? Want het blijft nog spannend of we daadwerkelijk kunnen gaan. Gaat de poes t halen? Gaat er niemand anders meer ten prooi vallen aan een virus/overmatig werk/wat dan ook? Gaat t werk lief alleen laten?

Laat ik t huis maar eens gaan poetsen. Een dwangneurose, als ik weg ga moet t huis schoon en de was weg....

vrijdag 15 april 2011

Zoooo!

Vandaag was ff anders dan anders zeg. Sta op, dagelijkse gedoe met kinderen in douche duwen die er net zo hard weer uit rennen, verjaardag poes dus slingers bij zijn etensbak en lief, gestressd as always. Affijn, G moest naar de kapper. En dat was de eerste 4 jaar van zijn leven een draaaaamaaaaaa. Gillen, trappen en draaien, ik ben meerdere keren halverwege een knipbeurt met half lang/half kort haar a la Human League (eighties, mensen)de kapper uitgevlucht. Maar sinds een jaar gaat het goed. De huidige kapper heeft geen spiegel maar een dvd scherm en daarop mogen de kids kiezen wat ze zien. En dat gaat goed, t kind zit superbraaf en stil. Vandaag liep hij huppelend binnen. Ik had bedacht dat t maar eens kort moest, heb altijd zo'n halve hippie. De knipster ging aan t spuiten en knippen. En alles was well in the world of Thomas the tank engine.

Maar toen. Ik had net onschuldig een foto gemaakt van mijn voorbeeldige kind toen het gebeurde. Zijn gezichtje vertrok, hij kneep zijn hoofdje ineen leek het. En de kapster zei: ik heb hem geraakt geloof ik... Eerst dacht ik nog, een schampje, een stukje huid. Maar toen ging ik kijken en man, ik schrok. Een grote lap oor hing los, en eruit kwamen riviertjes bloed. Ongelofelijk. Mijn eerste reactie was de kapster een linkse directe te geven.Je knipt toch niet in mijn kind!!!! Maar ik bedacht me en ik ging snel zijn hoofdje vasthouden. Baas kapper kwam met pleister, maar ik riep om een watje want dat stelpt. En inderdaad, na drie watjes hield de bloedstroom op, en t mannetje gaf ook geen kick meer, zat heeeel stil. Kapperbaas zei: hij moet wel even naar de dokter voor een hechting en een plakker. Jeemig! Knipvrouw stond wit weggetrokken en werkeloos te kijken. Stamelde nog wat maar ik ving t al niet meer op.




In de auto naar de dokter deed ik opgewekt en onze man was ook redelijk monter. En ook bij het plakken en hechten bleef ie vrolijk. Ik had hem wel een ijsje, een broodje bij de hema en een nieuwe dvd beloofd. Had er vast niks mee te maken.

Nu slaapt hij, nadat de wond vanmiddag nog even open ging. En ik vind m zooooo lief. Ik heb hem de hele dag geknuffeld, en hij was ook zoooo zoet. En de kapster, die haat ik!

Foto volgt als ik het aankan.

woensdag 13 april 2011

Eye, every inch a queen



Nou ik ben er klaar voor hoor! Alle draadjes zijn weg, de pleisters ook, ik zie weer wat. Alleen lekt er af en toe nog iets uit, maar een doekje en het leed is geleden. Wat veroorzaakte dit allemaal: een ooglidlift. Jahaaahaaa, ik heb t gedaan. Vorige week dinsdag was het zover. Na jaren van aanschouwing van een kleiner wordend linkeroog heb ik in februari de knoop gehakt en een afspraak gemaakt. Een consult later en ik was heel wat wijzer. Want alleen t vel van je kleine linkeroogje omhoog kan niet, neeheee! Rechts moet ook, anders is het ongelijk. Toen ik dat (vrij snel) accepteerde kwam de dok met een konijn uit de hoed: onder moet u ook doen? Heut? Niks mis met onder? Nee, nu niet, maar als boven strak is, hebt u onder ineens een zak. Waaah? Ik droop af, met een afspraak voor 19 april, een onder en bovenooglidlift (leuk scrabble woord).

In de tussenliggende maanden heb ik die afspraak nog 3 x veranderd. Toch maar geen onderlift. Toch maar wel een onderlift. Niet. En uiteindelijk: wel. De afspraak was inmiddels naar 5 april vervroegd (ik denk dat ze dachten: snel binnenhalen die meid, anders doet ze t straks helemaal niet meer). En bijna was ik niet gegaan, want ik zocht stad en land af naar moed en vond m nergens, hij was verstopt in een achterafkamertje. Maar ik vond hem, stofte hem af en vorige week dinsdag ging ik met lief (die moest rijden, heen kon ik ook niet rijden door de stress, terug niet door tijdelijke blindheid)naar Rotterdam. Van alle kanten had ik gehoord: ach, ooglid omhoog, fluitje van cent. Prik prik, knip en brand en naai en klaar. Wat licht ongemak naderhand. Maar dat was ff anders. Allereerst was t niet gewoon in een kamertje op een witte stoel, a la botox prik (alhoewel ik daar dus zelf geen ervaring mee heb, ik stel me dat zo voor). Nee. Komt u maar mee naar beneden, naar de ok. De OO KAA??! Jaa. Even later lag ik in blauwe jas, groene muts en blauwe zwembadslof op een bedje te wachten. De dok liep wat uit. Ik had bijna de kans weg te vluchten. Smste nog even naar lief, die boven zich zat te vervelen (altijd gevaarlijk, de laatste keer dat ie dat deed hadden we een week later een zeilboot). Maar na een half uur kwam daar de dok. Ik grapte wat over niet genoeg moed. Hij wuifde dat luchtig weg met een: ik heb genoeg voor twee. Hij ging allemaal aggressieve blauwe strepen op mijn gezichtje kleuren en bonjourde me toen de oooo kaaaa in. Een echte ooo kaa. Met stalen platte bank, grote lampen en verplegende mevrouwen in t blauw, waarvan je alleen een oogje ziet. Ga maar liggen. Ik kreeg een natte lap over mijn gezicht: even schoonmaken. Daarna nog meer blauwe streepjes en toen plop plop, twee druppels in de ogen. Even wat voorverdoven, riep de man achter mij. Ik knipperde nog wat en daar was hij weer. Even rechts een prikje. Maar ohlalala! Na dat ene prikje volgden en boven nog 4 en onder ook 4. En toen moest links nog. Ik werd een beetje eng. Ging mijn handen omhoog doen om mijn hoofd vast te houden (moet je maar eens opletten, doe ik altijd als ik eng word). Toen waren de zusters in rep en roer: neee, uw handen moeten beneden, kom maar hier en rats, daar hadden ze mijn handen vast. Gingen in rap tempo tegen mij aan praten: heeft u nog vakantieplannen, waarheen, wanneer, hoe lang, met kinderen, hoeveel kinderen, hoe oud, blablabla. Afleiden die hap. Mijn ogen zwollen tot koeienproporties en rats rats, de dok ging aan de snij.

Nou moet ik eerlijk zeggen: boven ging snel, twee ogen in een half uur. Maar toen kwam onder. En dat was: nou gewoon NAAR! En halverwege oog 1 ging ik weer wat voelen. Dok riep: als t onhoudbaar is, prik ik bij. Dus ik zei niks. Maar ja, als bij oog 1 de verdoving al aan het uitwerken was, hoe moest dat dan met oog 2. Daar moest hij nog aan beginnen. En inderdaad, bij oog twee voelde ik het goed. Maar ik hield mooi mijn mond. Helaas merkte hij het en rats, de 6e spuit ging erin. Halverwege oog 2 onder riep ie: hmm, uw hoornvlies reageert, dit oog naai ik tijdelijk even dicht. Pardon? Jawel. Dan zou de zwelling met een week weg zijn, anders kon t wel 3 weken duren voor ik weer een normaal hoornvlies had (moest ik daarna even opzoeken, wat een hoornvlies ook al weer is.) Toen alles dicht was gebrand (verschroeid vlees, blerg) en genaaid kwam de zuster met een stoel. Ik hoorde haar tegen de collega mompelen: ik heb maar even een stoel gehaald, ik dacht dat ze onderuit ging. Nou, haha. Bijna dus. Op een bedje en direct een koud compres en 3 extra zusters om het dichtgenaaide oog. Wat is daaat? Jeeemig. Dus dat was heerlijk. Ik mocht naar buiten en lief viel bijna om van schrik. Ik was echt echt heel erg eng.


In de file terug naar huis, nog even snel diepvrieserwtjes gehaald om te koelen en maar snel liggen, want heel lekker voelde ik me niet. Gelukkig had ik de beschikking over mama, die de boel draaiende hield. Maar die zou de dag erna weer naar huis. En lief weer aan t werk. En de volgende dag, zaten mijn ogen dus allebei potdicht. Haha, jolijt. Dus alle plannen bijgesteld, mama bleef tot vrijdag, vriendin L en I 'deden' de paardrijles van F, en ook de bmr prik van F, die was smiddags. Vriendin I bracht G naar gym. Iedereen was lief en kwam langs, smste en hielp mee. Enorme hulp, want ik liep 3 dagen echt als een blinde vink rond. En naar was ik ook, ik kon 10 minuten op en dan brak t zweet me uit. Ja, zei de nazorg van de kliniek. Onderooglidlift is een heftige operatie. Hmm, had ik niet eerder gehoord. Maar goed, dankzij mijn lieve vriendinnen en mamma (en pappa voor het heen en weer rijden) liep alles. Superbedankt jongens!! En aan lief, voor het druppelen van tetracycline en het verversen van de doperwtenzakjes. Hij zette de wekker van de oven en na een half uur moesten er nieuwe zakjes op.

(en ohja, het was ook nog het prachtigste weer van de wereld. merkte ik, onder een bril, hoed en parasol)

Gister mochten de draadjes en pleisters eraf en ohhh, wat een opluchting. Want ook al zie ik nog wat wazig, en kan ik niet omhoog kijken wegens dikke rupsen op t oog, en zitten aan de onderkant harde bulten die ik weg moet masseren, ik kan weer kijken. Wat heerlijk!! Kijken, een ondergewaardeerde eigenschap!

Nu ga ik even plat, met erwtjes. Want koelen is fijn, en ik moet ook nog masseren. En stiekum ben ik toch wel trots dat ik het gedurfd heb!

maandag 11 april 2011

Au!-gernis


Ja, ik heb morgen overleefd, maar morgen is inmiddels een week geleden. Maar meer meld ik nog niet, want ik zie nog steeds niks en de druk op oog, neus en om hoofd is overweldigend. Heb de hele week sms-en gestuurd vol tiepfouten (want: zag niks) naar mensen die mijn huishouden draaiende hielden. Ga dat in de blog niet herhalen. Maar mensen, ik deed een kleine Michael Jackson. Ik kan me nu goed indenken dat de echte MJ, die er dus meerdere deed, niet heul errug oud is geworden. Want voor je lol doe je dit dus niet.

Morgen zijn de draadjes eruit, hopelijk dan meer blog. Via de laptop van lief, die van mij is begraven.

Bis nachher. (ik ga nu proberen mijn haar te wassen zonder een nat hoofd te halen. hoe? suggesties?)

maandag 4 april 2011

Fiedeljo


De mon-schijt-an-sonate. Die hoor ik nu al een dik uur, want die oefent lief. Dat is superknap. Hij leest geen noot, hij download een meneer van youtube die het voorspeelt, en hij speelt t hele ding na. Knap. Maar irritant. Want hoe knap ook, ik krijg de schijt van de mon schijt sonate. Wat een hang muziek zeg. Gatver. Doe es een leuke riedel, iets van hansje pansje kevertje ofzo. Maar ff niet dit zeg. En dat al dagen lang. Ik ben trots dat lief dat kan. Maar wat een vermoeiende emotie, want lief kan alles. En ik steek dan zo af. En ohja, Gijs kan er ook niet van slapen, van dat deprimerende oostenrijkse gepingel.

Verder is de laptop weer een beetje opgekalefaterd (nee,wacht ff, nu speelt ie dus echt hansje pansje kevertje, en dat speelt ie ook zomaar uit het hoofd. hoe doet ie t!!). Hij (laptop dus)blijft een kwartier aan, en dan is ie ineens weg. Kwestie van heel snel blog tiepen, if at all. En er zijn even geen fondsen voor n nieuwe tieperd. Wel voor vakantie. Nu nog boeken, maar de tijd vrij hebben we wel al gepikt.

Verder is de wijnkast eindelijk af, duurde slechts 3 maanden. En de aannemer had graag nu betaald gekregen, alstublieft. Ik denk dat de bank even dicht is. En ook is het schilderij weer af. Weer ja. Ik ga er morgen of overmorgen eens een blog over tiepen. The sisterhood of the travelling painting, heet ie. Featuring: een schilderes, we noemen haar Pieternel, een behulpzame geesteijke die in een fietsenstalling/hutkoffer woont, en een heeel groot schilderij dat door weer en wind, regen en sneeuw, van ons naar haar wordt gedragen, en weer terug. All shall be explained.


Maar goed, ik ben wat afgeleid, ik moet morgen een Michael Jackson doen en vind t best wel eng. Weet je wat, ik ga gewoon in bad, wordt vervolgd als ik morgen overleef....