woensdag 9 juli 2014

En de rest.....

Staat hier. Het is geen Url, dus knip en plakken maar...

https://www.kanker.nl/inge_h/blog

De brug is dicht, maar de slagbomen ook.

Dit blog hoort thuis op mijn blog op Kanker.nl. Maar de drempel daar in te loggen is ff te groot. Daar volg ik nl het blog van Petra Marina, die heel grappig schrijft, en hartstikke dood gaat. En dan denk ik: ik mag niet zeuren. Maar toch...

Het is niet goed uit te leggen aan mensen waarom ik nu niet, een jaar na operatie 1 en op 2 weken na een jaar na operatie 2, blij rondstap. Je hebt je leven nog, je hebt een tweede kans, grijp hem en wees elke dag blij. Het werkt niet zo, in elk geval niet bij mij. Ik ken mijzelf. Ik ben niet van de heel erg optimistische en fatalistische aard. Dus ik moet mezelf elke dag aan de haren uit een zwart gat trekken, waar ik smorgens als de ogen open gaan (hoera, ze gaan nog open, ja ja, ik weet t) in stort. Omdat elke dag die wetenschap weer gloednieuw op mij valt. Je lijf heeft een radicalisering doorgemaakt. Die kans heeft iedereen, maar bij jou is het gebeurd. Zonder dat je dat in de gaten had. Het heeft misschien wel al jaren gewoekerd voor het werd ontdekt. Wie zegt dat er niet weer iets woekert nu. Laat het los, is een advies dat ik niet meer kan horen. Als je elke dag onder de douche wordt geconfronteerd met 2 grote bobbelige en scheve littekens over een buik met een deuk en een bobbel. Dan passeert het afgelopen jaar weer van voor af aan de revu. En dan schieten de nieuwe controledata weer door mijn hoofd. Aanstaande vrijdag mag ik weer. CEA waardes, een echo van de lever. En die echo, die is niet zo nauwkeurig. Dus als ze daar iets op zien dat ze niet vertrouwen, kan ik een afspraak maken bij radiologie voor een scan met infuus. Dat niet meer in mijn arm aderen kan, want die zijn kapot. Dat infuus moet dus in mijn hand. En door die dunne adertjes moet contrastvloeistof. En dat doet zeer. En na dat alles volgt een wacht week. Waarin ik niks kan, het lijkt of ik in een wolk zit, te wachten. Het wachten in de wachtkamer onder het bordje cancer center, is 100 keer doodgaan. Het spreekuur loopt altijd uit. Om je heen heeft de 1 een portocath voor de chemo, de ander een neussonde en twee flessen voeding op de rug, de derde.... Mensen die er zitten zijn allemaal bang en stil. Het is het voorportaal van de hel.

Dus denk ik elke dag: wat helpt me nu de dag door? Als kinderen naar school zijn en lief aan het werk. Hun leven loopt verder en door, dat moet ook. Ik sta voor een brug met defecte slagbomen. ze blijven dicht. En hoe dat om te draaien?

Ik ging naar een wapperdame - oh nee wacht- er ging iets aan vooraf. Bij de controle in januari riep ik tegen de darm dok dat t me geestelijk nog best wel dwarszat, die kankerzooi. Waarop hij een soort van verbaasd vroeg: wil je dan eens praten met die ehhh (maakt wegwerp gebaar) mensen van poli 8? Poli 8 is de zachte zorg, de praat mensen. Ik kreeg t idee dat dat wel wat misbruik maken van de zorg was, ik die ging praten, dus nee gezegd. Een maand later, in de auto overvallen door fikse plensbui (uit mijn eigen ogen), dacht ik dat het beter was toch eens hulp te vragen. De huisarts liet een evenzeer verbaasde reactie horen als de darm dok. Hij zei: van alle patienten die ik heb moet jij toch wel het hardst lachen... Zie, het kan zomaar zijn dat ik de enige ben die last heeft met mijn situatie.... Maar goed, hij kende een vrouw die aan EMDR doet. In t kort: door allerlei delen van je brein aan te spreken krijgt ze het voor elkaar een erg emotionele ervaring van die zware lading te ontdoen. Ik ging een keer of 8 naar de dame toe en merkte best wel enige voortuitgang. De dame werd echter slechts gedeeltelijk vergoed, dus daar stopte ik maar mee. Dacht dat ik al best een eind was. Ik had namelijk een nieuw plan gemaakt in de maanden bij de wapperdame. Waarbij ik eindelijk dacht dat de slagbomen weer open gingen. Ik wilde verhuizen.

Al wat langer leefde het idee dat kleiner wonen ons misschien best wat rust zou kunnen brengen. Rust in ons hoofd, wat een kleine ruimte is overzichtelijk, en rust op financieel gebied. Na wat wennen (van lief) en wat langer wennen (van F) en er niks van snappen (van G) was iedereen om en konden stappen gezet. We zochten en vonden een makelaar met gevoel voor bijzondere huizen, en die vond zowaar in recordtijd twee mensen die verliefd werden op ons huis. Hobbel 1 leek genomen. Omdat we wel een ander huis, maar niet een ander dorp zochten, was de spoeling voor wat betreft ons onderkomen dun. Dun, maar schattig. En klein. Het huisje dat wij wilden bleek lastig aan te kopen, maar na wat (onverwachte) en hoger dan gedachte hobbels was ook daar de kogel door de kerk. Toen kwam de laatste hobbel: de hypotheek. En wat ik inschatte als een kuil, bleek geen hobbel maar een berg.

Bedenk dit: vrouw krijgt kanker. Verraderlijke rotziekte. Vrouw komt weer bovendrijven en de verwachtingen zijn goed. Maar kanker blijft kanker. En dus nemen man en vrouw maatregelen. Voor de toekomst, voor rust in hun hoofd. Voor meer tijd samen. Meer vrijheid. Een kleiner huis, minder hoge risico's. Je zou inschatten dat een bank aan de deur staat met koffie en gebak, voor zoveel verantwoordelijkheids gevoel en risico indekkende inschattingen. Maar de bank is op dieet, en gebak is er dus niet. De bank neemt haar tijd met bedenken of wij wel van een groot huis naar een klein zouden moeten gaan. Dat wij al een hypotheek hebben, die gewoon omgezet zou kunnen worden, is kennelijk niet aan de orde. En dat er zaken zijn als een contract, ontbindende voorwaarden wb financiering die verlopen, mensen die zitten te wachten op akties van de bank omdat ze zelf ook akties moeten nemen, dat interesseert de bank ongeveer........niks. En zo verloopt de tijd, en moeten de voorwaarden steeds weer wat verlengd. En de stress stijgt. Want mensen wachten niet voor altijd. Bij de meeste mensen zijn de slagbomen open, die willen en kunnen verder. En ik heb het gevoel dubbel te worden gepakt. Je krijgt een klap, en als je net weer staat komt er een tekkel tackle. En zo heeft die k ziekte nog elke dag weer nieuwe en andere gevolgen. En blijven mijn slagbomen dicht. Hoop doet leven? Vandaag even niet.








zondag 16 februari 2014

Voor wie het wil weten

Deze blog ligt even stil. Want ik heb eigenlijk maar een grote hoofd bij die om mijn hoofd zoemt, en die wil ik niet in deze bijenkorf hebben. Die is elders geparkeerd, nl op de website kanker.nl. Daar heb ik een fijn profiel, (gewoon Inge h., vrouw, 44, darmkanker, controle stadium) en mag ik ratelen over de zoemer eerste klas: de K. De blog daar gaat dus over de K, en eigenlijk alles wat daarmee samenhangt. Ik heb t gevoel dat ik daar het ei kwijt kan, alhoewel bijen volgens de laatste informatie geen eieren leggen. Larven of poppen, maar da's niet hetzelfde. Vind ik.

Net zoals deze blog en die blog niet hetzelfde willen zijn. Ik hoop van harte dat er snel weer ruimte komt voor andere insecten, die wel in dit universe vliegen mogen. Die zijn er al best, maar ik heb, nou...ongeveer 0, energie om daarover hier te fulmineren. En dat op zich is misschien wel een goed teken. Dat je dus niet meer druk maakt over alle insecten in het dierenrijk. Lekker stil.

Komt goed...