donderdag 18 februari 2010

Volle bak



5 jaar geleden kochten we een nieuw bed. Een actie waarmee vele zaterdagen waren gevuld, totdat het nieuwe bed een feit was. Wat een keuze! En wat een hoeveelheid beddenzaken met lelijke inhoud en monsterlijke toonzaal-dekbedden. Na vele jaren op een 1.40 m breed bed te hebben gelegen was 1 ding wel duidelijk: het moest breeeeeed! Dus toen we door de wirwar van matrassoorten, topdekken en vullingen heen waren, werden we de trotse eigenaar van een bed van 1,80 meter breed. Wat een luxe!
1 Matras, dus geen spleet in het midden die steeds breder wordt, zodat je uiteindelijk met 1 bil op de lattenbodem ligt. Hoera, wat een feest! Je kon gezellig samen liggen, maar ook op een puntje en nog steeds geen gevaar van uitvallen lopen.
Jaja...

Het geval wil dat we 2 nog kleine kindjes hebben. Met allebei een eigen bed. Maar zoals dat gaat, is samen liggen gezelliger, dus er gaan weinig nachten voorbij dat we maar met zijn 2-en in het grote bed liggen. Meestal is de ruimte vanaf half 3 snachts ook bezet door een dwerg van 1 meter, die ook nog eens niet stilligt. Zodat ik regelmatig wakker word met een voetje in mijn gezicht, of een zeer ranzig (ondanks vele wasbeurten) schaap genaamd Elvis. Als ik dan fluister dat hij stil moet liggen, fluistert hij terug: ik zoek een koud plekje... Ik slik een 'dan moet je in je eigen bed zijn' in. Redenen voor het instappen zijn divers. Zo kan het zijn dat meneer overtuigd is van het feit dat er een beer in zijn slaapkamer komt. Wat volgt zijn gefluisterde discussies dat dat onmogelijk is, want de beer zit in de dierentuin, met het hek op slot. 'Maar wat als hij dan de sleutel heeft?' 'Hij is te groot voor de deur van de kooi.' 'Maar wat als hij bukt?' 'Dan is hij nog te breeeeed!!!' Dan is het even stil. Dan: 'Maar in Amerika wonen beren niet in een kooi!' Aaaaargh!! Als ik het niet meer weet dan bromt lief: 'de beer kan niet in het vliegtuig, want dat is veel te klein voor de beer...' Als je dan denkt dat je er bent, dan komt de klapperrrr: 'Maar als de beer dan zijn bere baby stuurt?' Ik bedoel maar. Maar ook komt het voor dat iemand van 1.32 m. instapt, die dan bv zeer eng heeft gedroomd. Voornamelijk als ze naar de dvd van 'black blooty' heeft gekeken. En deze gaste heeft de neiging zich elke 2 seconden om te draaien. En dan gaat je dekbed zo fijn omhoog. Waarop ik lispel: niet waaien!!!! Nog een bijkomend nadeel is dat beide mini mensen zich aan weerskanten van mij wensen te begeven. Waardoor ik als een hotdog in een broodje lig, met mijn armen boven mijn hoofd, als uitstekende zuurkool. En als de wekker dan gaat, om 5 uur, dan is de hele goegemeente wakker. En mama in een niet al te vrolijk humeur. Nou weet ik wel, dit duurt niet eeuwig en snel genoeg zal met name de dwerg niet meer instappen midden in de nacht. Dan zal ik daar wel over lopen klagen, want dan lijkt dat in hindsight zo gezellig te zijn geweest....

Scream like you did 20 years ago







Er zijn ontzettend veel mensen wier echte leeftijd niet overeenkomt met de leeftijd in hun hoofd. En dat kan lastig zijn voor diegenen die volwassen zijn, maar denken nog 8 te zijn. Nog lastiger is het voor mensen van 40, die al 24 jaar een tiener zijn. In mijn hoofd leeft namelijk al jaren een meisje van 16. En dat is allereerst smorgens erg schrikken in de spiegel. Je verwacht een rimpelloos glad gezichtje, beetje bol nog van pubervet, hier en daar een pukkel, argeloze blije blik. Maar als je eindelijk je overhangende oogvel omhoog hebt getild en met je ene oog je gezicht aanschouwt, blijkt de werkelijkheid anders. Vaarwel bolle, gladde en rimpelloze huid. Hallo verkreukeld papyrus-gebeurtenisje. Die ene pukkel however, is er soms nog steeds bij. Maar dat is dan ook het enige dat herinnert aan je 16-jarige zelf. In de loop van de dag verslijt de schrik en trekken de kreukels wat glad zodat je best zonder antidepressiva door kunt. Elke leeftijdsfase schijnt zijn charme te hebben. En ik kan dan ook niet zeggen dat ik de dagelijkse gang naar school voor een uurtje Wiskunde bijzonder mis.....

Afgelopen zondag stond ik weer oog in oog (vel omhoog houdend) met mijn 16-jarige zelf, en haar 16 jarige vriendin. Geheel onverwacht en tot groot genoegen stonden we in de Heineken Music Hall te wachten op een stel 50-ers, die geestelijk 25 zijn. Ze gingen proberen een jaren-oud kunstje te toveren met muziek, licht en show. Spandau Ballet, hello Amsterdam!! Het kunstje lukte ze fantastisch, en de mannen waren zeer zeker niet te versmaden. Al zijn ze in onze ogen stokoud inmiddels. Alle 40-plussers in de zaal waren weer even echt 16! Tot ze thuis in de spiegel keken. Of -in mijn geval - dansend thuis de trap afliepen en de laatste 5 treden misten. De prachtige buikval die volgde eindigde in een mooie sliding langs de gehele lengte van het kookeiland. Ik heb alles gebroken, dacht ik even. Maar mijn botten mogen dan geen 16 meer zijn, ik hield aan de val geen breuken of kneuzingen aan over. Hoogstens wat spierpijn. Alsof je het laatste uur gym hebt gehad....

Nothing changes... really....

(btw 40 plussers.... je mag dan geen 16 meer zijn, als je toch geld uitgeeft aan kleding (naakt is ook zo koud) kan het dan wat anders zijn dan de gebleekte wijde spijkerbroek en de 2 laagse truitjes die de buikrol verdoezelen, gecompleteerd met sensible, platte spekzool schoenen en een fijn 'windjack'?

Een bijzonder konij... ehh kind, dat is t.




Picture this.... donkere avond in dorp, einde van een buiten-feestje en kindjes die veel te laat nog wakker zijn. Ze rennen wel rond, maar zijn toch veel stiller dan normaal. Want: maak je geluid, dan mocht iemand zich ineens je aanwezigheid herinneren en dan moet je naar bed. Achter in de tuin staat een konijnenhok met inhoud. (een oude gieter, kapotte bloempot of verkleurd waterpistooltje...? Nee natuurlijk niet!) Met konijnen natuurlijk!!!!. Nou, niet helemaal, bij de konijnen in het hok ligt een roze bal. Zo'n plastic geval uit een ballenbak. G. zit bovenop het hok. Hij probeert om t hoekje te loeren en de konijnen te bespieden, maar zonder dat de konijnen hem zien. Heel dom van dat mannetje, alsof het iemand/iets kan ontgaan als een lompige 3-jarige probeert zonder geluid en vooral zonder een trappetje op een konijnenhok te geraken. Ineens ziet hij de roze bal, en klaart zijn hele gezichtje op. Hij vergeet stil te zijn en komt met enorm kabaal van het dakje af, (konijnen een hartaanval bezorgend), rent op mij af en roept....


Mama, MAMAAAA! Kom eens heel gauw! De konijn heeft een ei gelegd!!!!

Padvinder


Ik ben de slechtste navigator die er is. Geef me de landkaart (ik stam uit 1969) en je komt er geheid NIET. Met de tomtom heb ik ook altijd ruzie. Ik ben namelijk de vrouw uit de reclame die de heg inrijdt als de tomtom zegt dat ze hier rechts af moet slaan. In Utrecht beland ik met dat ding steevast op een fietspad. En de schuld geven aan de elektronische vriend helpt niets tegen de boete die volgt. Ook de routeplanner punt nl is niet succesvol. Ik kom altijd op het punt dat ik rechtsaf moet, straat x in, en dat ik bij aankomst merk dat straat x alleen naar links gaat. Ben ik nou de enige die dat moeilijk vindt? Ga ik dan rechts, de verkeerde straatnaam in, of wel de goede straatnaam in, maar dan links? Ik kies altijd verkeerd en kan dan ook heeel goed U-turns draaien.

Had ik nou maar bij de padvinders gezeten. Dan was ik het woud gaan verkennen, in een leuk groen outfitje. Gewapend met een elastiekje, kauwgom en lucifers vond moeiteloos de weg naar de eekhoorns (sla links op het punt van de drie eiken). Een MacGyver van het zuiverste soort zou ik zijn (ohja, en dan kon ik nu ook van kauwgom en lucifers een gevechtsmachine bouwen, want dat kan MacGyver ook. Zooooo knap)

In zwangere toestand, zo merkte ik een 9tal jaren geleden, neemt mijn onvermogen de weg te vinden belachelijke vormen aan. Zo was ik in (bolle) staat om 3 straten om te lopen op zoek naar de pufclub, omdat ik het straatnaambordje niet geloofde dat aangaf dat ik er al was. In mijn hoofd kon het daar niet zijn, want ik wist welke gebouwen aan deze straat stonden. De routebeschrijving gaf aan dat het gebouw minstens een straat erachter zou moeten zijn. Dat was het ook, maar dat bleek de achterzijde van het (heel grote) gebouw te zijn. Ja, ik ben dus in staat de routebeschrijving te geloven, en het straatnaambordje niet, en daarvoor zwangere olifantsvoeten te trotseren.

Ook is het geen probleem voor mij om de weg naar een punt te vergeten, al ben ik er eerder geweest. Zo liggen routebeschrijvingen naar schoonouders, kapper en de garage van lief vast in mijn auto. En nog ga ik met mezelf in discussie bij de afslag ('zo zag hij er toch niet uit? Stond dit gebouw er altijd al, nee, toch maar 1 verder nemen... aargh, nee, het was wel de goeie!!').

Lief vindt mijn onvermogen de weg te vinden hilarisch. Die is in staat om op het water zelfs de weg te vinden, van boei naar boei, met alleen een waterkaart. Lief is soort MacGyver, ook zo knap. F is ook al bekend met mijn defect. Die zit vaak zuchtend achter mij: 'weet je het weer niet mama?' 'NEE, MAMA WEET HET WEER NIET!!!'

Laatst moest ik naar Rotterdam, onder bijzonder gestresste omstandigheden. Die waren nog lastiger, omdat ik ook nog G mee moest nemen. Als afleiding had hij de Meneer Tendo (lees DS) van F mee mogen nemen, maar lastig was t wel. (Vooral omdat M Tendo na 2 minuten leeg bleek.) Ik had al grommend 3 rondjes over de Westblaak gereden tot G - zich afvragend waarom zijn moeder zo rood aanliep - aan mij vroeg: wat is er mama? Met samengeknepen lippen mompelde ik: mama-is-de-weg-weer-eens-kwijt!! Waarop hij heel verbaasd antwoordt: maar die ligt toch voor je, op de grond?!

40 is the best


Twee weken voor ik 30 werd zat ik in zak en as. Het getal was een heel hoge berg, ik was overtuigd dat hierna het bejaardentehuis en geraniums, of in elk geval de bingo voor gevorderden nog restte. Ik liep met een agenda vol afspraken om maar niet alleen in huis te hoeven zijn. Zat op woensdag al in de kroeg om daar zondag weer uit te komen en schafte zelfs 2 poezen aan. Best zielig. Dat t daarna ook nog goed kon komen bleek gelukkig vrij snel na mijn verjaardag al. En zo waren de 10 volgende jaren heel fijn, mijn lijf vertoonde niet ineens schrikbarend meer plooien, vel of vet, osteoporose bleef ver van mijn bed en mijn bekkenbodem deed t ondanks 2 kindjes nog prima. En toen was het over en kwam the big four o. Zak en as waren niet in de buurt, maar echt holladiee was t ook niet. Een paar dagen voor de datum ging t toch n beetje wringen, maar een hoge boom en stevig touw zocht ik nog net niet.

Maandag 23 maart, om 2 voor half 9 als ik F naar school is zie ik een envelop op tafel. I., staat er. Brief snel opengemaakt: een liefdesgedicht van Lief. In t Frans. Met instructies. Om 12 uur in Den Haag zijn, met overnachtingskoffer. Treinkaartje erbij. Waah, wat leuk, maar ook Waaaah stressss, want veel dingen gepland die dag en afspraken en ouders die ergens einde ochtend pas komen om op te passen. Voor morgen, als ik echt jarig ben, en graag met P. wil lunchen. In Arnhem of zoiets, niet te wild, niet te ver. Maar om half tien staan daar mijn ouders al, en voor ik t weet zit ik in de trein naar Den Haag. Die gaat over Utrecht. Waar uiteraard een trein is ontspoord. En dus moeten we omrijden over Schiphol. In bomvolle treinen, die via bijlmer en zuid naar schiphol gaan. Op bijlmer stap ik uit, om buiten de drukke trein op zoek te gaan naar de 1e klas voor wat meer ruimte. Ik ben de trein nog niet uit of hij rijdt weg. Gaaah! Wachten op de volgende trein, sms-end met vriendin die treintijden bekijkt op internet. Eindelijk via een te laat vertrokken stoptrein, en met een overstap in Leiden, om 1300 uur in Den Haag. Daar zit Lief achter raam van restaurant met een big smile. Een lunch. Ik: moet je nog werken vanmiddag? Hij: ja, maar pas om 3 uur weer. Na een half uur zie ik pas dat hij niet eens meer een pak aan heeft, maar een spijkerbroek en gympies. Dus niet meer werken??! Dan: we gaan verder. Maar verder zegt hij niks. We lopen met koffer langs t hotel waar we 3 weken geleden een nachtje waren, maar ook daar gaat ie voorbij. Dan de auto in. Waar gaan we heen? Naar Arnhem, daar wilde jij toch lunchen? In de auto rijdt hij de oprit richting Arnhem voorbij. Och stom, zegt ie, nou ja, dan rij ik wel via Oosterhout (ik padvinder van t jaar kruik, je kan mij alles wijsmaken) We rijden Oosterhout voorbij. Gaan richting Belgie. Gaan we naar Antwerpen? Hij rijdt door. We rijden Frankrijk binnen. Gaan we naar Parijs? Dan mag ik de straatnaam invoeren: Rue de Clichy, Montmartre, Parijs. We rijden Parijs binnen en na door klein Algerije te zijn gereden (veel mensen die hangen, gare du nord, niet een heel fijne omgeving) staan we midden in de red light district. Ehm? Ja, niet de bedoeling, maar goed, hotel is netjes en prima en daarachter inderdaad Montmartre. Wat leuk, wat leuk, een nachtje slapen en op je 40e wakker worden in Parijs. We gaan wat eten. En dan wat rondlopen.

Dan zegt hij: kom, we gaan lichtjes kijken vanaf de Sacre Coeur. Klimmen op de trappen. Eindelijk daar. Zitten onder de 3 bogen van de kerk. Regen. Parijse lichtjes. Erg mooi. Dan gaat hij staan. Hij loopt 3 trapjes af, gaat op 1 knie zitten en doet een blauw doosje open. En zegt: wil je met me trouwen?

Dat was dus maandagavond 23 maart 2009 om 23 00 uur, een uur voor mijn 40e verjaardag.


(verhaal is eigenlijk nog langer. Zo was er stress op Utrecht Centraal, waar er dus geen treinen naar Den Haag gingen, en ik via Schiphol moest. Ik, dressed to the nines, liep dus met koffer en hoge hak trappen op en af, want vanaf welk perron de trein ging, werd elke 5 minuten veranderd. Zuuucht. Op schiphol kon ik in de intercity of de stopper. Logischerwijs koos ik de intercity, die ging wel later weg, maar reed in een keer door. Alleen jammer dat ie dat niet deed, omdat ie ergens een half uur ging wachten tot de stopper hem gepasseerd was.... En in het restaurant waar wij lekker hadden gegeten had de tafel naast ons zoiets smerigs besteld (een soort gebakken hondenvoer, grooote stink), dat wij met de neus dicht het restaurant uitrenden. En op de Sacre Coeur vielen de ringen uit het doosje op de trappen naar beneden, waarna hij erachteraan moest..En ook de locatie van t hotel tussen de live en porno shows was niet helemaal gepland. )

Maar verder zeg ik, 40...any time!
(datum volgt.... echt)

Tranentrekkers


Ik lees de ouderwetse papieren krant niet. Wel kijk ik elk uur op telegraaf.nl - heel snel - of er nog zaken zijn die ik perse moet weten. Als er ergens een boodschappentas met een touwtje eruit (terroristische aanslag) is ontploft, is het handig te weten of je er wel of niet je schuilkelder voor in moet. Afhankelijk van plaats ontploffing en of je een schuilkelder hebt. Meer lees ik niet, en dus blijft de krant dicht, op 1 pagina na. Sinds jaar en dag heb ik een morbide hobby: ik lees de rouwadvertenties. Kijk ik hoe oud mensen zijn geworden, wie er allemaal onder staan, heb de opkomst van de pootafdrukken gezien (dan had de overledene een hond of kat, of een kanarie, maar dan wel met heel rare pootjes). Soms blijkt diegene maar 40te zijn geworden. Dan krijg ik het benauwd, want daar zit ik nog maar een week of 6 vanaf. Krijg dan ook een opgejaagd gevoel: ik moet nu snel alles nog doen, want je weet niet..... Toch blijf ik ze lezen, die advertenties. Vanmorgen stond er een klein kindje in, een ongeluk. Advertenties van opa's, oma's en overgrootouders. En crechevriendjes. En de buren. En de voetbalclub. Dan zit ik plaatsvervangend te bleren in de pagina's.

En dan probeer ik mijn gepieker (want dat kan ik als de beste) even te relativeren. Dat ik geen baan kan vinden voor 20 uur, op de beperkte dagen en tijden waarin ik mijn eigen kleintjes onder dak heb. En dat ik dus vanmorgen de creche heb afgezegd, omdat 600 euro in de maand zonder dat daar inkomsten tegenover staan echt niet meer kan. En dat er nog ergens boodschappentassen met touwtjes eruit op ontploffen staan in mijn directe omgeving (inmiddels zijn ze ontploft, red 2010, maar de ravage is binnen de perken, hopen we). En dat het nog steeds november buiten is, terwijl het al februari is. En dat de maand te lang is voor het salaris. Dat ik, als ik wil en kan winkelen niks leuks zie, en als de rekening leeg is alles leuk lijkt. Dat de was maar niet ophoudt en zichzelf lijkt te vermenigvuldigen, evenals de troep in de bijkeuken en de schuur. Dat er al veel papa's en mama's van mijn vriendinnetjes al heel lang niet meer zijn. En dat mijn eigen mama inmiddels 6 pillen per dag moet slikken, de een om de bijwerking van de ander op te lossen (maar er gelukkig nog is.) En dat ook de hond van P. en N. er sinds vorige week niet meer is. En dan ben ik alleen maar blij dat ik en mijn lieven niet in die krant staan, in hoofdletters, of eronder. En dat ik dan maar alsjeblieft over 6 weken 40 mag worden.

Bank


In deze tijden van kredietcrisis en malaise roept dit woord onmiddellijk een beeld op van oude, kale, maar vooral, lelijke mannen (waarom moeten ze altijd lelijk zijn), die onheil over ons uitstorten.
Is er zo'n tiep op radio of tv, dan floreert mijn schuldgevoel en rennen mijn tasjes met nieuwigheden als vanzelf terug naar de winkel. Van een nieuw shirt heeft nog nooit iemand brood gegeten.
Maar dat is niet de bank waarover dit gaat. Het gaat hier gewoon om het kamervullend gevaarte waarop gezeten kan worden.

Vorig jaar besloten lief en ik dat het tijd werd voor een nieuwe bank. Het huidige model zou aandoen als krukje aan rand voetbalveld in de woonkamer van het nieuwe huis, en was bovendien zo vaak geverfd (ja, ook dat verf ik), dat ie niet meer mooi was. Er onstond even onenigheid over het bedrag dat de nieuwe aanwinst mocht kosten. Ik pleitte (denkend aan vele jaren kindervreugd die nog voor ons liggen) voor good, old en vooral relatief cheap Ikea. Lief krijgt pukkels bij het horen van die naam en wilde een *DUUR*zaam exemplaar. De zoektocht naar de perfecte bank nam vele zaterdagen in beslag. En toen de keuze was beperkt tot 2 modellen, met of zonder hoek erin, kwam de discussie op de kleur. Na 2,5 maand was ook daarover besloten en bestelden wij. In de winkel vertelde een vrolijke (lees: niet), kale en lelijke man (hij was tenslotte van de banken) dat wij nog slechts 3 maanden op onze nieuwe aanwinst wachten moesten (ja, als JIJ niet met JOUW inbussleuteltje urenlang bij de Ikea transportbalie wilt staan voor JOUW bank, dan is maanden wachten het gevolg). In de appelflauwte die volgde zag de man kans ons een behandeling met Protexx (van de bank, niet van ons) aan te smeren. Wij vonden dat niet zo'n slecht idee, en deze behandeling garandeerde ons 5 jaar een vlekvrije bank.

Wij verhuisden dus met de oude bank, en na 3,5 maand was hij er dan eindelijk, DE BANK. Juichend van vreugde zetten wij ons neer. Achter ons werden wij een licht gekras gewaar. Bij inspectie bleek het G. te zijn, die zich meester had gemaakt van de krijtjes en bezig was de zojuist gewitte muren wat op te vrolijken. Langzaam draaiden wij ons hoofd weer terug naar de bank. Ok, wij zouden moeten oppassen, want als de muren niet veilig waren, dan de rest van huis en haard vast ook niet. Maar in tegenstelling tot de muren had de bank Protexx, dus wij sliepen elke avond rustig in. Na een jaar lang wekelijks witten, stond de Protexx bank nog te stralen in 1 kleur. Tot vandaag.

3 meisjes van (bijna) 7 besloten een hut te bouwen, en daarvoor alle kussens in het huis te verzamelen, ook die van de bank. De bank stond er maar kaal bij. Te kaal, vond G, en daarom besloot hij de kussens er met blauwe viltstift maar op te tekenen. Zo zitten er nu 6 keurige rondjes op het zitdeel en overhangende rondjes (hij is best creatief die G) op de zij- en achterleuning. In de wedstrijd Protexx-Bruijnzeel is het 0-1.

Nog geen nood, ik bel direct de Protexxbehandelaar (immers: 5 jaar garantie), die mij aanraadt in het vervolg papier voor mijn zoon te kopen. Nadat hij is uitgelachen vraagt hij mij of ik niet weet dat viltstift niet onder de garantie valt, want dat is er namelijk niet uit te krijgen. Logisch.

Morgen ben ik de hele dag op hand en knie te vinden bij de bank, met een sopje dreft. Wat de bank ongetwijfeld zal achterlaten in witte vlekken. Een nieuwe bank zit er door de kredietcrisis even niet in. Bij deze een waarschuwing voor bij een volgende bezoek: don't mention de bank!

Jeuk


'Ik ben meeeegamindy, meeeeegamindy, ben een echte superheld, die elke boef op aarde velt' (of 'belt', zoals Z, F's beste vriendinnetje zingt). Het liedje loeit door t huis uit de roze disney cd speler, en t is binnen 19 graden. Ik zit achter mijn eigen Italiaanse koffietje, bijna, bijna zo lekker als de koffie in Italie zelf. Maar verder ben ik erg blij weer thuis te zijn, ondanks....

We gingen na 3 jaar hard werken, verbouwen, verhuizen, haaritis en piekeritis eindelijk weer eens echt op vakantie. Naar een warm land! Italie werd t. 2 dagen heenrijden, staustaustau in duitsland, maar de kindjes waren voorbeeldig en wij zongen na 9 x de hele cd van Kabouter Plop nog steeds vrolijk mee. Aangekomen bleek t huisje erg moeilijk te vinden (want lag niet in dorp, maar erbuiten, kleine verkoopmisleiding). Dankzij P's feilloze in kwadranten werkende geest vonden we t huisje op basis van de foto's op de site. Huisje ok, maar beetje spartaans. Zo was de koffiezetter en tv achter slot en grendel gezet, de wasmachine was volgens de sticker: buiten gebruik en ook een afwasmachine hebben we vergeefs gezocht (maar goed, je kunt ook te verwend zijn, dus daar was overheen te komen). De 2e kamer bleek een stoeptegel te zijn, aangeplakt aan de woonkamer en door middel van gordijn gescheiden van de rest, dus dat was een garantie voor vroeg opstaan. Het beddegoed was ok, maar gekocht in 1970, met bijbehorende geur en verval-gaten. Alla. Vrolijk naar bed, en minder vrolijk op. P telde op ochtend 1 al 32 muggenbeten op slechts 2 onderbenen, een getal wat op ochtend 2 was opgelopen naar 58. G was veilig want lag als enige onder een klamboe, en F willen ze niet, die muggen. Dus al rap op zoek naar een winkel, en vele muggenbestrijdingsmiddelen ingeslagen. Dat was wijs, want wij-nu zeer oplettend- kwamen erachter dat het leek of de beestjes 9 weken op Sonja Bakker waren geweest. Na een uur of 4 smiddags was geen millimeter blote huid meer veilig. Ik stond de afwas te doen toen P binnenkwam met een platgeslagen exemplaar tussen 2 vingers. 'Wat voor kleur heeft een tijgermug eigenlijk?'. 'Ehhm, zwart witte streepjes, dacht ik', terwijl ik met de afwasborstel de beten op mijn voeten bekrabte. 'Nou, dan lijkt dit er verdacht veel op'. Gaaah! Onmiddellijk op de web 'n' walk internet om te loeren wat en hoe over die gevaarlijke mug, maar de web 'n' walk had er genoeg van gaf geen sjoege, dus dan maar per sms aan het thuisfront info gevraagd. Die kwam per omgaande, en gaf nog wat meer stress. Tijgermuggen verspreiden ziektes, in 2005 in noord-italie 250 mensen ziek, 1 dood, gaah, gaah, gaah! Laten wij daar nu net zitten!! Dus nog meer Vape muggen bestrijding gekocht, en vanaf 4 uur smiddags alle ledenmaten ingesmeerd met citronella (waarom, oh waarom hebben die Italianen geen Deet, als ze in een tijgermuggenkultuur leven?). Na 1,5 week waren die muggen die citronella zo zat dat ze ten einde raad aan F begonnen.

Tussen de jeuk door gingen we leuk naar t strand (ja, ondanks wolken en geen spatje zon kan G, de witte larf, toch verbranden. De vellen hingen aan zijn billen), naar Pisa en Lucca, en naar de markt, waar F een geweldige Winx pet kocht van t geld van Opa G. (geen ijsje dus, dat mochten papa en mama betalen).

Na 1,5 week begon F ergens anders te krabben: op haar hoofd. Ik besloot het eens even goed te inspecteren en jawel, daar waren ze weer: hoofdluis. Precies 2 dagen na de dag dat ik ze vorig jaar op haar hoofd ontdekte. Ik ging P inlichten, die lekker een boekje lag te lezen in de zon op de bijna instortende tuinstoel (inderdaad: 1970). Pragmatisch als altijd stond hij op, vulde teilen en emmers en haalde beddegoed af, terwijl ik de dekens in vuilniszakken propte waar ze 48 uur in moesten blijven. Toen hij de kleren ging verzamelen, die hij net een dag eerder allemaal in dezelfde teil had gewassen, kwam er even bezinning. Het was 5 uur, dit beddegoed moest er vanavond weer op, dit ging niet werken. Plan omgegooid, alles in vuilniszakken, een laatste spijtige blik op de wasmachine 'ausser Betrieb' en op naar een stadje in de buurt, waar we een wasserette hadden gezien. Daar alle machines bezet met onze was, en daarna de drogers, met F. en G. in de stoeltjes van de auto. Af en toe stoptje ik daar een stukje eten in, waarna ik doordraafde naar de Farmacie, om in niet Italiaans te informeren naar antiluis shampoo. Iedereen begreep mijn gestuntel, gezien het aantal mensen wat daarna op t heufd ging krabben. Thuisgekomen met half natte was moesten alle hoofden bespoten en daarna gewassen. Het drama wat G. ervan maakte behoeft een eigen blog. F. onderging het gelaten, evenals het 1,5 uur durende luizengekam wat volgde. Maar het leek erop alsof we er redelijk op tijd bij waren geweest. Het thuisfront kwam wederom met handige informatie over de onwikkeling van een luizenleven en de mededeling dat de buitenschoolse opvang een luizenalarm had afgegeven. De bron leek verklaard. De luizen ontdekte ik exact 15 dagen na het bso bezoek. De volgende dag de auto uitzuigen, de stoeltjes en de buggy wassen en de knuffels uit de vriezer. Toen ik de Winx pet van de markt uit de teil haalde (want die mocht niet in machine), dreven er 15 dode luizen in de teil. Hebben de luizen de pet als transportmiddel gezien, of kwamen ze toch uit de pet als bron? Een voordeel: thuis was luizenvrij, want zo lang zonder eten kunnen zelfs luizen op een Sonja Bakker dieet niet. De dag voor vertrek (de Kabouter Plop cd stond alweer op stand by) inspecteerde ik t huis op beest en viezigheid, en brak daarbij het glazen tafeltje in 40 stukken (ja, welliswaar 1970, maar toch...)

Thuisgekomen (geen stau, 15 x kabouter plop) besloten we alles voor de zekerheid nog maar een keer te wassen. Bij de 2e was gaf onze wasmachine de geest.

Plopperdeplopperdeplop.......Ik ben kabouter Plop en samen met mijn vrienden....

Het thuisloeder


Sinds wij zijn verhuisd naar Beautiful Betuwe is onze huishouding in t bezit van een huisslaaf/thuismoeder. Moi. Ik werk zogenaamd niet (zo'n lacher heb ik nog nooit gehoord. vraagt schoolmoeder: werk jij? nee, ik doe niks. grrrrr. kom eens een dagje meedraaien). Maar officieel werk ik niet, in elk geval niet voor een baas die mij daarvoor (te weinig) betaalt. Dat komt door de onovertroffen kinderopvang in de Betuwe, die wachtlijsten van een jaar kent. Hierdoor kan ik geen baan zoeken, en ben ik 24/7 in het gezelschap van mijn gebroedsel en... t huis. Maar zit ik met de krulspelden op de bank naar belspelletjes te kijken? Neen, ik voel mij daar te schuldig voor. Ik heb altijd gewerkt voor baas die (te weinig) betaalde, en lief werk ook heel hard voor baas die genoeg betaalt, en dus voel ik mij opgejaagd om de hele dag door t huis te gaan met poetsdoek in hand en wasmand op heup.En als ik even koffie drink voel ik priemende ogen van t huis op mij gericht: ga eens iets doen slaaf! Dus sleep ik mij, met G. als spreekwoordelijk blok aan been, voort achter de 'laaaa' (stofzuiger, die door G. innig wordt gezoend als hij uit de kast mag om zijn werk te doen).

Zo vordert de dag, met wasmachine aan en uit (al dan niet gevuld met was, afhankelijk van of G. of ik hem heb aangezet), was vouwen (was en G. op keuken tafel, G. schudt de was uit en gooit het item vervolgens op de grond), wc schoonmaken (met een soeplepel kun je het water in de pot heel leuk over de vloer verspreiden) en daarna dus de dweil. Is allemaal nog overheen te komen. Maar dan wordt t avond. En moet er warm worden gegeten. En dan wordt slaaf en thuismoeder een thuisloeder.

Allerliefste F. van 6 vindt alles wat ik kook vies. En is niet beschaamd dat tegen iedereen te vertellen. Om niet teveel vieslellen te moeten eten heeft ze een assortiment trucs bedacht. Aangezien vragen om koekjes of chips vanaf 5 uur zinloos is, vraagt ze om fruit, want Mama Houdt Van Fruit. In grote hoeveelheden. Met fruit vul je je maagje al best en beetje. Staat de warme hap op tafel, dan worden er eerst 2 glazen sap weggewerkt. En dan kan je met gemak na 3 happen roepen dat je vol zit. Dat mama de dag ervoor in de supermarkt haar brein heeft gepeinigd over welke voedzame en gezonde maaltijden deze week weer te bereiden, is logischerwijze van geen belang. Ook het laten voorproeven van alle door AH vers gekokkerelde happen door G., heeft geen zin want hij lust toch alles. Dus vies zal er gegeten worden. En er dreigen al stoomwolken aan de horizon, drijvende richting mijn oren. Ik heb zelf natuurlijk ook een truc, ik gooi 3 x zoveel eten op F's bord dan ze nodig heeft. En kan dus met gemak iets toegeven als F *voor* de eerste hap al vraagt of er een keuze (mag er iets blijven liggen) kan worden gemaakt. Dus met de helft van haar bordvulling terzijde geschoven, beginnen wij. Als eerste verwijdert mevrouw alle uien en champignons, indien aanwezig en zoniet, dan ook. Om dan te gaan bakkeleien over het aantal groene of oranje items dat naar binnen moet. Dit alles gebeurt voor ik maar 1 halfkoude hap kan nemen. Met de vork in de lucht, halverwege tussen bord en mond hoor ik: ieiiergh, de vleesrand priiiiiiikt (er zal net een pepertje zitten). En dus ren ik naar de kraan voor water, want dat was net op natuurlijk. De rest van de (maal)tijd gaat op aan het prikken van eten aan G zijn vork, en het prikken van eten aan F's vork, en het proppen in de respectievelijke monden. Met af en toe snel een eigen hap. En een heerlijke rennie en een heel slecht humeur toe.

Mijn kinderen zijn mijn absolute helden.
Maar ik moest toch maar snel weer aan t (betaalde) werk gaan, want 24/7 thuismoederen is toch niet zo mijn ding.

Haaritis


Er is iets nieuws, ik leid aan haaritis. En met mij, mijn hele familie en vooral, de financien daarvan...

Haaritis deed zijn intrede ongeveer gelijk met de griep, die nog steeds niet door mij is geschud. Een ochtend in een ijskoude loods zitten terwijl je net een beetje bent hersteld, kijkend naar 150 basis scholieren die een circusvoorstelling in elkaar hadden gesleuteld, deed daar natuurlijk geen goed aan. En dus deed de griep een her-appearance in de vorm van pijn en koorts. De middag na het loodsgebeuren kon je me dan ook ongeveer IN de kachel aantreffen, met 3 truien aan en 2 dekentjes over. Het zag er erg zielig uit denk ik, want zelfs G. ging aan mijn hoofd aaien en 'sjtil maar mama' zeggen. Maar goed, vandaag voelde ik me lichamelijk weer iets beter, zodat er weer ruimte kwam voor de haaritis. Kenmerken hiervan zijn: continu aan haar zitten, dwangmatig in de spiegel kijken of je al gewend bent aan je look, vreselijk schrikken en moeten constateren dat je niet gewend bent en vluchtende familieleden als je eraan komt. Ze vluchten niet voor je haar, zoals gedacht, maar meer voor de angst dat je weer over je haar gaat praten. Haaritis wordt veroorzakt door een onbevredigend bezoek aan de kapper, een aantal dagen later gevolgd door een herstelbezoek aan -meestal een andere- kapper. Dit proces kan zich zelfs nog een aantal keren binnen 2 weken herhalen, afhankelijk van de sterkte van je haar en het succes van de herstelbehandelingen. Wanneer dreiging ontstaat dat je haar in een plastic zak mee naar huis kan worden genomen, dienen de herhalingsbezoeken aan de kappers direct te worden gestaakt.

In mijn geval ging ik 3 weken geleden zonder er teveel over na te denken naar de kapper waar ik 2 jaar geleden bij toeval terecht kwam. Ik wilde mijn gewone blonde highlights, die de laatste maanden niet echt lekker blondig meer overkwamen, eens opfrissen, en eens af van de bekende 'donkere inkijk', die de donkerblonden-met-highlights onder ons allemaal hebben. De kapper wist een oplossing, het hele haar in de folies, in 3 kleuren, rood, blond en iets wat mijn eigen kleur nadeed, maar dan iets spruitiger (dus minder modderig blond). Het eindresultaat zag er onder kunstlicht best ok uit, al meende ik wel een lichte geel/oranje hint te zien in t blond. Maar dat is me vaker overkomen en is met een zilvershampoo weg te werken. (als je denkt dat dit al een heel gedoe is, HA! come again!). De volgende dag in t genadeloze zonlicht was ik wel erg carnevalesk, en dus bekroop mij het prikzweet: haar mislukt. Dit gebeurde al eerder, een oranje cirkeltje waar een uur eerder donkere uitgroei zat is al op foto vastgelegd. Een wastafel in Deventer die rood aanbaksel vertoont na een eigenhandig uitgevoerde- en mislukte herstelbehandeling. De kapper ging met zwangerschapsverlof dus dacht ik gedwongen te zijn heeeel lang carnaval te vieren. Maar dat voelde niet heel tof. Dus op maandagmorgen kwam een vriendin en riep vorsend: watzup met je haar dan? Is een beetje drukkig wellicht? Ja, ja, dat vond ik ook, maar wat te doen, what with de kapper die bevallende was. Zij wist een goede kapper, in Den Bosch, die ook Wendy van Dijk's haar deed, en waar ze zelf met succes aan haar haar was geopereerd in t verleden. Ha, dacht ik, redding nabij, Wendy's haar altijd goed, en guess what: ook nog op maandag open. Had raad gekregen te vragen naar kleurspecialist Ieke. Gezegd/gedaan, maar Ieke had net gebaard en was er niet (*belachelijk* dat baren moest verboden worden, hele drama's ontstaan erdoor). Daar had ik moeten afhaken en rustig een aantal weken wachten en terug naar oude kapper voor ouderwetse donkere inkijk in lichte highlights. Maar nee, de overenthousiaste telefoniste riep dat t helemaal goed kwam en ze ging me inboeken bij Nick. Sprank hoop, Nick, leuke homofiele man, iedereen weet dat die mooi haar doen, zie Leco van Z. Nick bleek echter dun, dogface-achtig muizig tiepe vrouw, dat zelf niet mocht beslissen en een andere kleurenspecialist (die niet had gebaard, had ze dat maar gedaan ipv die Ieke) erbij haalde. t Moesten highlights worden en een donkere spoeling. Dit proces duurde 3 uur, waarna het haar grijs/groen uit de wasbak kwam, nog wel op mijn hoofd vastzittend, maar dat was dan ook het enige lichtpuntje. Aaaaargh! Halverwege de droogfohnactie heb ik Nick gestopt met een erg eerlijk: zeg, hou maar op, dit wordt niks. Hier zit zelfs een stukje PAARS. Grote consternatie, dat waren ze niet gewend, en er werd gereageerd met: valt best mee, nee, is niet echt assig, en ja, als je ook binnenkomt met haar dat net is geverfd dan kunnen wij ook niet voorspellen wat er gebeurt. Het vreemde is dat ze daar niets van vermeldden voor de behandeling, toen alles nog helemaal goed zou komen. Maar goed, ik was overtuigend in shock, en na afrekenen van duizelingwekkend bedrag mocht ik de volgende dag terugkomen voor herstelbehandeling, waarbij alles 'helemaal goed' zou komen. Oh, weer een waarschuwing genegeerd. Moest ondertussen hulptroepen inschakelen om F en G nog op tijd van creche en bso te trekken, en dus ook veel te laat voor koken, daarom tot vreugde van de laatstgenoemden mac-time. En voor mij op de weegschaal drag-time, de volgende dag.

Dinsdag terug naar den bosch, na G te hebben achtergelaten bij lief meisje dat nog niet eerder met G noch andere 2 jarigen had gedeald. (beiden hebben t overleefd, maar eng was t wel). Weer in de stoel bij Nick, en weer de highlights en de spoeling. De spoeling (de helft in mijn rechteroog, de rest in haar) zat er nog niet in of alles moest er in noodvaart uit. Waarom? Beter iets langer erin laten zitten, want nu kwam t haar geel uit de wasbak. Sommigen komen met deze kleur weg, de heel lichtblonden onder ons, met blauwe ogen. Of de uit het oostblok ontsnapten, die nu in de adult industry werken en Olga heten. Na fohnen kwam de salon om mij heen staan en vroeg en masse met bedrukt gezicht: wat vind je ervan. Ik riep dat ik dit wel erg geelblond vond, maar er nu vandoor moest, omdat ik vreesde dat nog een herstelbehandeling door deze mensen funest voor t haar zou zijn. In de auto belde lief: hoe is je haar? Ha, fulminerend in de telefoon heb ik de kapper tot in haar derde nageslacht afgeslacht, werd gesneden door n mede weggebruiker die zich boos maakte over mijn bellen-in-auto gedrag, miste hierdoor mijn afslag en heb lief afgesnauwd, die daarna zich de hele dag stil hield. Onderweg bedacht ik me: boerka? britney-razorblade-spears? Of geel blijven? Maar de dag erna werd mij aktie bespaard door de intrede van de griep. Gelukkig was ik zo ziek dat de kleur van mijn haar de least of my worries werd. En toen.... leek het erop dat de griep was opgezouten. Om onmiddellijk te worden vervangen door de haaritis. En zo zat ik dus, 2,5 week na de eerste kapper, bij kapper 3, voor wederom een herstelbehandeling. En hoewel ik niet kan klagen dat dit raar haar is, waarmee ik naar huis ben gestuurd, is het om zacht te zeggen wel eeeeeerg bruin. Bruin, bruin. Onderbroken door enige highlights, die het bruin een beetje grijzig maken. Grijs/bruin, niet grijs/groen, maar nevertheless grijs. En, toch wel redelijk dood, met de beentjes in de lucht. Mevrouw stemband, wat hebben we geleerd?

NIKS: want over maximaal 3 weken zit ik toch echt weer ergens om mijn oude vertrouwde blond met donkere inkijk terug te trachten te krijgen. Welke kapper ik hiervoor ga slachtofferen is me nog niet bekend, suggesties welkom. Waar zou Maxima haar haar doen? Of zou ik dan toch terug naar de kapper die ik 2 jaar geleden had? Zou ik durven?

Ondertussen zag ik zojuist niet Maxima, maar Maxime Verhaegen op tv. Met haar.... zoals t mijne. GAAAAAH! Ik heb Maxime Verhaegen haar

Ziehiehiek


Ik ben ziek. Ik heb de griep. Ik weet het, ben altijd gewaarschuwd, niet schermen met de griep als je alleen een snotneus hebt. Een blauwe maandag hoesten geldt ook niet als griep,dat is verkoudheid. Die zijn er in gradaties, maar dat is GEEN GRIEP. Onthoud dat goed. Je mag pas zeggen dat je griep hebt als je ook echt denkt dat je laatste uur geslagen heeft, zo beroerd voel je je. Rillingen en zweten wisselen elkaar af, pijn in je hele lijf, zwakke ledematen, hoofdpijn, reutelend hoesten, griep dus. En het mag ook niet met 2 dagen over zijn. Dan was t een verkoudheid, die zich voordeed als griep. Niet te verwarren met the real deal.Ik weet t, ik mag het nu zeggen,ook al duurt t nu pas 4 dagen ik heb griep. (Voor de zekerheid zondag even temperatuur opgemeten met de -volgens G.- 'pieppiep', de oorthermometer, 39 graden. Normaal is dat bij mij 36, dus dit is koorts).

Het hing natuurlijk al een tijdje, eerst F. die weken als doorgewinterde roker hoesste, dan G., die zijn snot lustig door de huiskamer slingerde, er was geen ontkomen aan. Vrijdag werd F. dus echt ziek, met officieel een bed op bank en piletjes (al dan niet in billetje, wat nog meer drama geeft) en de hele dag in pyama. G van 2 begrijpt t niet, gaat aan haar oogjes staan knijpen, want ze moet wakker worden en leuk spelen, wederom gejammer en gelamenteer. In de loop van de dag denk ik er ook niet meer aan te ontkomen, maar houd nog steeds vol dat t maar een verkoudheid is, maar savonds is het goed mis. Ook lief roept dat ie niet fris is (vaker douchen? lullig grapje). S morgens gaat het redelijk, ik ben nog zo dom te denken dat ik eraan ontkomen ben. Vrolijk gaan we op weg oma H's verjaardag vieren. Al met al heel gezellig met de familie (met oma zelf minder, maar daarover een andere keer) al heb ik er weinig van meegekregen, want G. had t al snel gezien en ging ervandoor. De familieleden hebben mij dus alleen visueel en niet auditief mogen meemaken, als ik voorbijkwam draven, achter dwerg aan. Savonds F en G bij oma F in huis, en wij in hotel. Zou leuk moeten zijn, maar helaas de griep sloeg ongenadig toe en bleek helemaal niet door mij bedwongen. Dus kwam op het hoteldekbed nog lief's jas, en de mijne, maar zelfs de brufen bruis 600 mg deed niks voor me.(brufen bruis, ooit door dokter aan lief voorgeschreven wegens narige infectie, nu door mij ingepikt, werkt wel enigzins, geeft vooral rustig gevoel. zoek ik al hele leven naar, inner peace, is brufen bruis de oplossing? nee nee fout, drugs is NOT the answer). De volgende dag kermend in de auto en terug naar huis, daarbij Oma L's verjaardag dus overslaand. Het was een vol oma weekend, en ik dacht bij mezelf: ik mis Oma P.

Nu lig ik in bed. Met geel haar.(hierover een andere keer meer maar voor wie t al wist: ja t begint her en der te breken!) Een wit griep gezicht, geel haar en no sense of humor left. Bleeeeeer! Als ik lief bel om te vragen of ik G. van creche moet sleuren zegt hij niet van enige stress vrij: nee, anders had ik je toch wel gebeld! Lief kan niet tegen griep. Wel bij zichzelf, niet bij mij.Of beter, lief kan niet tegen hoe ik niet tegen de griep kan. Hij zegt dat ik me als onmisbaar opstel als ik griep heb, en toch dingen wil doen, maar dat ik gewoon ziek moet gaan zijn in bed. En brengt dan thee en knackers met kaas, wat hij haat (de kaas dan, niet het brengen).Best lastig, als je iemand zuchtend en steunend de dagelijkse zorgtaak hoort doen, nadat ie al 8 uur of meer werk heeft gedraaid. Ik snap lief wel, maar of lief mij ook snapt? En weet ook niet of ik mezelf snap. Want waarom, als je zelf denkt dood te gaan van ellende, maak je je toch druk of lief wel even de luuf babybalsem op de rug van G smeert, met fysiomer zijn neus opschoont en zalf op zijn mondje doet tegen het teveel-speen-en-vocht-is-rode-mond syndroom? Of ie ook het bovenste dakraamgordijn wel dicht doet, want dat valt savonds in donker niet echt op dat t nog open is (in de polder is geen straatlantaarnlicht) maar morgenochtend om 7 uur, als t licht wordt, valt t wel op. Met name omdat Gijs ervan wakker wordt en zich laat horen.

Heb nu een week griep, en ben begonnen aan een luisterboek, waarop Susan Smit haar eigen boek voorleest. Heks, heet t. Als je al niet ziek was, dan werd je t hiervan wel..