Haaritis

Er is iets nieuws, ik leid aan haaritis. En met mij, mijn hele familie en vooral, de financien daarvan...

Haaritis deed zijn intrede ongeveer gelijk met de griep, die nog steeds niet door mij is geschud. Een ochtend in een ijskoude loods zitten terwijl je net een beetje bent hersteld, kijkend naar 150 basis scholieren die een circusvoorstelling in elkaar hadden gesleuteld, deed daar natuurlijk geen goed aan. En dus deed de griep een her-appearance in de vorm van pijn en koorts. De middag na het loodsgebeuren kon je me dan ook ongeveer IN de kachel aantreffen, met 3 truien aan en 2 dekentjes over. Het zag er erg zielig uit denk ik, want zelfs G. ging aan mijn hoofd aaien en 'sjtil maar mama' zeggen. Maar goed, vandaag voelde ik me lichamelijk weer iets beter, zodat er weer ruimte kwam voor de haaritis. Kenmerken hiervan zijn: continu aan haar zitten, dwangmatig in de spiegel kijken of je al gewend bent aan je look, vreselijk schrikken en moeten constateren dat je niet gewend bent en vluchtende familieleden als je eraan komt. Ze vluchten niet voor je haar, zoals gedacht, maar meer voor de angst dat je weer over je haar gaat praten. Haaritis wordt veroorzakt door een onbevredigend bezoek aan de kapper, een aantal dagen later gevolgd door een herstelbezoek aan -meestal een andere- kapper. Dit proces kan zich zelfs nog een aantal keren binnen 2 weken herhalen, afhankelijk van de sterkte van je haar en het succes van de herstelbehandelingen. Wanneer dreiging ontstaat dat je haar in een plastic zak mee naar huis kan worden genomen, dienen de herhalingsbezoeken aan de kappers direct te worden gestaakt.

In mijn geval ging ik 3 weken geleden zonder er teveel over na te denken naar de kapper waar ik 2 jaar geleden bij toeval terecht kwam. Ik wilde mijn gewone blonde highlights, die de laatste maanden niet echt lekker blondig meer overkwamen, eens opfrissen, en eens af van de bekende 'donkere inkijk', die de donkerblonden-met-highlights onder ons allemaal hebben. De kapper wist een oplossing, het hele haar in de folies, in 3 kleuren, rood, blond en iets wat mijn eigen kleur nadeed, maar dan iets spruitiger (dus minder modderig blond). Het eindresultaat zag er onder kunstlicht best ok uit, al meende ik wel een lichte geel/oranje hint te zien in t blond. Maar dat is me vaker overkomen en is met een zilvershampoo weg te werken. (als je denkt dat dit al een heel gedoe is, HA! come again!). De volgende dag in t genadeloze zonlicht was ik wel erg carnevalesk, en dus bekroop mij het prikzweet: haar mislukt. Dit gebeurde al eerder, een oranje cirkeltje waar een uur eerder donkere uitgroei zat is al op foto vastgelegd. Een wastafel in Deventer die rood aanbaksel vertoont na een eigenhandig uitgevoerde- en mislukte herstelbehandeling. De kapper ging met zwangerschapsverlof dus dacht ik gedwongen te zijn heeeel lang carnaval te vieren. Maar dat voelde niet heel tof. Dus op maandagmorgen kwam een vriendin en riep vorsend: watzup met je haar dan? Is een beetje drukkig wellicht? Ja, ja, dat vond ik ook, maar wat te doen, what with de kapper die bevallende was. Zij wist een goede kapper, in Den Bosch, die ook Wendy van Dijk's haar deed, en waar ze zelf met succes aan haar haar was geopereerd in t verleden. Ha, dacht ik, redding nabij, Wendy's haar altijd goed, en guess what: ook nog op maandag open. Had raad gekregen te vragen naar kleurspecialist Ieke. Gezegd/gedaan, maar Ieke had net gebaard en was er niet (*belachelijk* dat baren moest verboden worden, hele drama's ontstaan erdoor). Daar had ik moeten afhaken en rustig een aantal weken wachten en terug naar oude kapper voor ouderwetse donkere inkijk in lichte highlights. Maar nee, de overenthousiaste telefoniste riep dat t helemaal goed kwam en ze ging me inboeken bij Nick. Sprank hoop, Nick, leuke homofiele man, iedereen weet dat die mooi haar doen, zie Leco van Z. Nick bleek echter dun, dogface-achtig muizig tiepe vrouw, dat zelf niet mocht beslissen en een andere kleurenspecialist (die niet had gebaard, had ze dat maar gedaan ipv die Ieke) erbij haalde. t Moesten highlights worden en een donkere spoeling. Dit proces duurde 3 uur, waarna het haar grijs/groen uit de wasbak kwam, nog wel op mijn hoofd vastzittend, maar dat was dan ook het enige lichtpuntje. Aaaaargh! Halverwege de droogfohnactie heb ik Nick gestopt met een erg eerlijk: zeg, hou maar op, dit wordt niks. Hier zit zelfs een stukje PAARS. Grote consternatie, dat waren ze niet gewend, en er werd gereageerd met: valt best mee, nee, is niet echt assig, en ja, als je ook binnenkomt met haar dat net is geverfd dan kunnen wij ook niet voorspellen wat er gebeurt. Het vreemde is dat ze daar niets van vermeldden voor de behandeling, toen alles nog helemaal goed zou komen. Maar goed, ik was overtuigend in shock, en na afrekenen van duizelingwekkend bedrag mocht ik de volgende dag terugkomen voor herstelbehandeling, waarbij alles 'helemaal goed' zou komen. Oh, weer een waarschuwing genegeerd. Moest ondertussen hulptroepen inschakelen om F en G nog op tijd van creche en bso te trekken, en dus ook veel te laat voor koken, daarom tot vreugde van de laatstgenoemden mac-time. En voor mij op de weegschaal drag-time, de volgende dag.

Dinsdag terug naar den bosch, na G te hebben achtergelaten bij lief meisje dat nog niet eerder met G noch andere 2 jarigen had gedeald. (beiden hebben t overleefd, maar eng was t wel). Weer in de stoel bij Nick, en weer de highlights en de spoeling. De spoeling (de helft in mijn rechteroog, de rest in haar) zat er nog niet in of alles moest er in noodvaart uit. Waarom? Beter iets langer erin laten zitten, want nu kwam t haar geel uit de wasbak. Sommigen komen met deze kleur weg, de heel lichtblonden onder ons, met blauwe ogen. Of de uit het oostblok ontsnapten, die nu in de adult industry werken en Olga heten. Na fohnen kwam de salon om mij heen staan en vroeg en masse met bedrukt gezicht: wat vind je ervan. Ik riep dat ik dit wel erg geelblond vond, maar er nu vandoor moest, omdat ik vreesde dat nog een herstelbehandeling door deze mensen funest voor t haar zou zijn. In de auto belde lief: hoe is je haar? Ha, fulminerend in de telefoon heb ik de kapper tot in haar derde nageslacht afgeslacht, werd gesneden door n mede weggebruiker die zich boos maakte over mijn bellen-in-auto gedrag, miste hierdoor mijn afslag en heb lief afgesnauwd, die daarna zich de hele dag stil hield. Onderweg bedacht ik me: boerka? britney-razorblade-spears? Of geel blijven? Maar de dag erna werd mij aktie bespaard door de intrede van de griep. Gelukkig was ik zo ziek dat de kleur van mijn haar de least of my worries werd. En toen.... leek het erop dat de griep was opgezouten. Om onmiddellijk te worden vervangen door de haaritis. En zo zat ik dus, 2,5 week na de eerste kapper, bij kapper 3, voor wederom een herstelbehandeling. En hoewel ik niet kan klagen dat dit raar haar is, waarmee ik naar huis ben gestuurd, is het om zacht te zeggen wel eeeeeerg bruin. Bruin, bruin. Onderbroken door enige highlights, die het bruin een beetje grijzig maken. Grijs/bruin, niet grijs/groen, maar nevertheless grijs. En, toch wel redelijk dood, met de beentjes in de lucht. Mevrouw stemband, wat hebben we geleerd?

NIKS: want over maximaal 3 weken zit ik toch echt weer ergens om mijn oude vertrouwde blond met donkere inkijk terug te trachten te krijgen. Welke kapper ik hiervoor ga slachtofferen is me nog niet bekend, suggesties welkom. Waar zou Maxima haar haar doen? Of zou ik dan toch terug naar de kapper die ik 2 jaar geleden had? Zou ik durven?

Ondertussen zag ik zojuist niet Maxima, maar Maxime Verhaegen op tv. Met haar.... zoals t mijne. GAAAAAH! Ik heb Maxime Verhaegen haar