Ik lees de ouderwetse papieren krant niet. Wel kijk ik elk uur op telegraaf.nl - heel snel - of er nog zaken zijn die ik perse moet weten. Als er ergens een boodschappentas met een touwtje eruit (terroristische aanslag) is ontploft, is het handig te weten of je er wel of niet je schuilkelder voor in moet. Afhankelijk van plaats ontploffing en of je een schuilkelder hebt. Meer lees ik niet, en dus blijft de krant dicht, op 1 pagina na. Sinds jaar en dag heb ik een morbide hobby: ik lees de rouwadvertenties. Kijk ik hoe oud mensen zijn geworden, wie er allemaal onder staan, heb de opkomst van de pootafdrukken gezien (dan had de overledene een hond of kat, of een kanarie, maar dan wel met heel rare pootjes). Soms blijkt diegene maar 40te zijn geworden. Dan krijg ik het benauwd, want daar zit ik nog maar een week of 6 vanaf. Krijg dan ook een opgejaagd gevoel: ik moet nu snel alles nog doen, want je weet niet..... Toch blijf ik ze lezen, die advertenties. Vanmorgen stond er een klein kindje in, een ongeluk. Advertenties van opa's, oma's en overgrootouders. En crechevriendjes. En de buren. En de voetbalclub. Dan zit ik plaatsvervangend te bleren in de pagina's.
En dan probeer ik mijn gepieker (want dat kan ik als de beste) even te relativeren. Dat ik geen baan kan vinden voor 20 uur, op de beperkte dagen en tijden waarin ik mijn eigen kleintjes onder dak heb. En dat ik dus vanmorgen de creche heb afgezegd, omdat 600 euro in de maand zonder dat daar inkomsten tegenover staan echt niet meer kan. En dat er nog ergens boodschappentassen met touwtjes eruit op ontploffen staan in mijn directe omgeving (inmiddels zijn ze ontploft, red 2010, maar de ravage is binnen de perken, hopen we). En dat het nog steeds november buiten is, terwijl het al februari is. En dat de maand te lang is voor het salaris. Dat ik, als ik wil en kan winkelen niks leuks zie, en als de rekening leeg is alles leuk lijkt. Dat de was maar niet ophoudt en zichzelf lijkt te vermenigvuldigen, evenals de troep in de bijkeuken en de schuur. Dat er al veel papa's en mama's van mijn vriendinnetjes al heel lang niet meer zijn. En dat mijn eigen mama inmiddels 6 pillen per dag moet slikken, de een om de bijwerking van de ander op te lossen (maar er gelukkig nog is.) En dat ook de hond van P. en N. er sinds vorige week niet meer is. En dan ben ik alleen maar blij dat ik en mijn lieven niet in die krant staan, in hoofdletters, of eronder. En dat ik dan maar alsjeblieft over 6 weken 40 mag worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten